1/ DE PITCH MASTERCLASS: VAN TAPIJTVERKOPERS TOT STROOMPANNES

Een poos geleden lanceerden deAuteurs en het VAF een gezamenlijke oproep naar alle creatieve zielen die met een idee rondliepen dat niet in hun eigen medium paste. Of het nu een scenarist was, broedend op een roman, theatermakers die aan een scenario werkten, of een journalist met een toneelvoorstelling in het achterhoofd: alle kandidaturen waren welkom. Uit de veertig vermetele auteurs die reageerden, haalden er zeven de selectie. Zij werden niet zomaar voor de leeuwen gegooid: vóór ze hun project voor een zevenkoppige jury mochten pitchen, werden ze twee dagen lang begeleid door ervaren stuurlui Paul Pauwels en Gilles Coulier.

De aftrap werd op donderdag 26 augustus gegeven met een masterclass. Pitchen is een vak, begon Paul Pauwels, en voor een ruim publiek deed hij de do’s en don’ts van dat vak uit de doeken. Deze directeur van het European Documentary Network en oud-commissioning editor bij de VRT (“de ergste twee jaren van mijn leven!”) heeft dan ook flink wat pitches achter de kiezen. Hij zag filmmakers op een tafel kruipen voor een tapdanspartij, hij kreeg whisky geserveerd van een filmmaker die – jawel – een documentaire over Scotland’s finest dram wilde draaien. Daarmee illustreerde Pauwels een van de don’ts: maak er geen cabaretnummer van.

Hij maakte ook meteen komaf met therapeutische films. You’re not Jack’s inflamed sense of rejection. Een filmmaker zit niet in een praatgroep of  mindfulness-sessie, en maakt zijn film niet voor zichzelf maar voor een publiek. Stem je project af op dat publiek, breed of niche, en zorg ervoor dat het aantrekkelijk is.

Zoals alles in het leven is een goede voorbereiding de helft van het werk. Daar hoort een slim Engels spreekwoord bij: failing to prepare = preparing to fail. Pauwels toonde een foto van een spiegel waarop een rist gerangschikte post-its kleefden. Die ochtend had de spiegel nog helemaal volgehangen, aldus Pauwels, en het had hem vijf uur gekost om de essentie tevoorschijn te halen. De doorsnee pitch duurt zeven-en-een-halve minuut. Maak dat je een tekst overhoudt die je op zes minuten kan vertellen. Het allerergste dat je kan overkomen: dat je gaat improviseren.

Onthoud daarbij het volgende: pitching = selling, not telling. Kruip zeven minuten lang in de huid van een tapijtverkoper. Wees als colporteur ad interim ook niet beducht om het einde te verklappen, voegde regisseur Gilles Coulier (Bevergem, Cargo, De Dag) eraan toe. Per slot van rekening belandt je pitch niet op de achterkant van een dvd-hoesje.

Pauwels en Coulier overstelpten het publiek met info, te veel om in dit bericht samen te vatten. Over hoe de pitch van twee filmmakers tijdens een stroompanne ei zo na mislukte en ze de meubels redden door hun zorgvuldig voorbereide trailer scène voor scène na te spelen. Over hoe de naam van de Belgische kunstschilder en graficus Félicien Rops een handig ezelsbruggetje kan zijn.

Voldoende stof tot nadenken dus, niet in het minst voor de zeven aspirant-pitchers die af en toe nerveus in hun zeteltje wiebelden of iets hoogdringends in het oor van hun geliefde fluisterden. ‘Ik ga van voor af aan mogen beginnen!’ hoorde je ze denken. Die kans kregen ze. Na de masterclass mocht het publiek de koelte van de Noordzee opzoeken en gingen Pauwels en Coulier één-op-één met de geselecteerden aan de slag. Ze hadden zeventien uur de tijd om de klus te klaren.