3/ EEN DIALOOG TUSSEN WOORD EN BEELD: Waterwolf en A Dialogue with Cyberspace

Deze samenwerking tussen TAZ, deAuteurs, Sabam for Culture en het VAF staat al enige tijd op punt: verzamel een regisseur en een schare acteurs voor een table read van een scenario geschreven door een beginnend filmmaker en ga hierover in dialoog met het publiek.

De allereerste dialoog van het seizoen vindt plaats op zaterdag 28 juli en buigt zich over Waterwolf, het geesteskind van Ann-Julie Vervaeke. Zij baseerde zich voor haar eerste langspeelfilm op De kinderen van Calais, de debuutroman van Lara Taveirne, die zich op haar beurt liet inspireren door een fatale gebeurtenis uit 2005. Aan de voet van de kliffen werd toen het levenloze lichaam van een veertienjarig meisje gevonden, en hoewel het lichaam van haar hartsvriendin nooit werd gevonden, wordt aangenomen dat beide meisjes samen naar beneden zijn gesprongen.

Ze laat zich bijstaan door regisseur Ellen Vermeulen. Acteurs Ellis Meeusen, Leonie Buysse, Karlijn Sileghem, Marieke Dilles en Tom Ternest lezen. Gertjan Willems is de moderator van dienst.

Vervaeke begint met een citaat van fotografe Rineke Dijkstra, en hoewel de fotografe een Nederlandse is, is het citaat toch in het Engels: “For me it is essential to understand that everyone is alone. Not in the sense of loneliness, but rather in the sense that no one can completely understand someone else. I know very well what Diane Arbus means when she says that one cannot crawl into someone else’s skin, but there is always an urge to do so anyway.”

Vervaeke wil een verhaal brengen van meisjes die vrouw worden, met aandacht voor de wederzijdse moeder-dochterrelatie uitvoerig. Daarbij wil ze de meisjeslichamen kunnen tonen zonder ze te seksualiseren.

‘Coming of age-verhalen over masturberende jongens zijn we intussen gewend,’ zegt de filmmaakster, ‘datzelfde verhaal vertellen met een meisje in de hoofdrol is lang taboe geweest. Vergeet niet dat menstruatiebloed in tamponreclames gedurende decennia helderblauw is geweest.’ Enkele actrices treden haar bij: ‘Spiegels waren vroeger taboe ik de badkamer, en meisjes hoorden hun geslachtsdelen te verbergen voor hun spiegelbeeld.’

Hoogtepunt was een scène die twee maal gelezen werd. Krèk dezelfde woorden, en toch vertolkte Karlijn Sileghem in de eerste lezing een erg afstandelijke, dominante versie van de moeder om vervolgens een vrouw neer te zetten die stukken onzekerder en aanhankelijker is.

Na de table read volgde A Dialogue with Cyberspace, de bachelorproef van de Nederlandse filmmaker Brian den Hartog. De kortfilm wil een filosofisch essay over lichamelijkheid en zelfbewustzijn in tijden van artificiële intelligentie zijn, wordt ook vanuit het perspectief van een AI verteld en opent slim met de choreografie van een spreeuwenzwerm. Een met grote zorg gemaakte film die gesmaakt werd door het publiek, een publiek dat ondanks de hitte actief participeerde.